θεόβροχος

θεόβροχος, -ον (Μ)

(για τον κατακλυσμό τού Νώε)

αυτός που ήλθε με δυνατή βροχή από τον θεό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θεο + -βροχος (< βρέχω), πρβλ. ά-βροχος, αλί-βροχος].